1977-1983: de eerste stapjes

Ik ben geboren en getogen in Vlaardingen. Toen ik vier jaar oud was, brachten mijn ouders me naar de plaatselijke judoclub: Sportschool Westwijk. Onder leiding van Rob Hein en Marjolein van Unen leerde ik de basisbeginselen van het judo. Ik deed mee aan clubkampioenschappen en daarna begon ik voorzichtig aan plaatselijke en regionale wedstrijden.

1983-1988: Vlaardingen, Schiedam, Hoogvliet

In 1983 hield Sportschool Westwijk op te bestaan. Ik maakte de overstap naar het nabij gelegen Budo Instituut Schiedam, waar ik trainde onder achtereenvolgens Gerard Vroegh, Jerry Fokas en Arthur den Hamer. Ik haalde er op mijn 14e mijn zwarte band en ik was er maar wat trots op. Langzaam ontgroeide ik het niveau van de club. In 1988 bracht Gerard Vroegh me in contact met zijn eigen trainer van weleer, Chris de Korte. Chris is de grondlegger van het De Korte Sport- en Gezondheidsinstituut, destijds nog Budo Instituut Hoogvliet geheten.

1989: Nederlands kampioen jeugdteams

In Hoogvliet maakte ik kennis met topjudo van nationaal en internationaal niveau. Chris de Korte, op dat moment bondscoach, heeft een lange traditie in het voortbrengen van judokampioenen. De trainingen hadden een tempo en intensiteit die ik nog niet eerder had meegemaakt. In het eerste half jaar fungeerde ik voornamelijk als "werpvlees" voor de toppers in Hoogvliet. Na een jaar (1989) deed ik voor het eerst mee aan een Nederlands kampioenschap: het NK voor jeugdteams (tot 17 jaar). Ik was inmiddels zwaargewicht (70kg, categorie +66kg) en mijn talent werd op nationaal niveau langzaam zichtbaar. Budo Instituut Hoogvliet werd voor de eerste keer in haar bestaan Nederlands kampioen bij de jeugdteams. Het blijft qua beleving voor mij één van mijn mooiste overwinningen. In de twee jaar dat ik in het jeugdteam judode heb ik nooit een partij verloren.   Mijn eerste individuele NK was, verrassend genoeg, het NK senioren. In 1989 plaatste ik me via de tweede plaats bij de districts- kampioenschappen voor het NK tot 78 kg. Na winst in de eerste ronde verloor ik mijn tweede partij van de inmiddels ex- bondstrainer, Louis Wijdenbosch. Mijn herkansingspartij ging verloren tegen Dave de Vries, maar het eerste NK zat erop en ik was er alleen maar gretiger van geworden.

1990-1993 NK, EK en WK voor junioren

In 1990 haalde ik mijn eerste individuele Nederlandse titel. Bij de heren tot 18 jaar won ik de finale van Raymond Hamerslag. Vier jaar achtereen stond ik op het podium bij het NK voor junioren (tot 21 jaar). Tweemaal zilver, eenmaal brons en in 1993 eindelijk goud. In 1992 en 1993 verloor ik de finale van het NK alle categorieën in de nieuwe klasse tot 78 kg. Het waren wel mijn eerste medailles op NK's bij de senioren. Door goud te winnen op het Open Duits juniorenkampioenschap plaatste ik me in 1992 voor het WK junioren. Het kampioenschap in Argentinië verliep teleurstellend. Geveld door de ziekte van Pfeiffer overleefde ik de eerste ronde niet. In 1993 verzilverde ik mijn laatste kans bij de junioren ook niet. Het EK junioren in eigen land werd een anticlimax. Mijn uitschakeling in de tweede ronde was een grote teleurstelling.

1994: debuteren met brons op EK

In 1994 was ik voorgoed senior. Binnen een paar maanden nam ik de leidende positie in Nederland over van Louis Wijdenbosch: 1e op het NK alle categorieën, brons op de A-toernooien van Moskou, Leonding en Boedapest en winnaar van het Open Nederlands kampioenschap. Op mijn eerste EK voor senioren won ik via vijf ipponzeges de bronzen medaille.

1995: overstap naar hogere gewichtsklasse

1995 bracht niet wat ik hoopte. Op het EK in Birmingham stond ik ruim  voor in de halve finale, maar verloor ik toch van de Fransman Bouras. De partij om de derde plaats ging nipt verloren tegen Toker (tegenwoordig Uznadze) uit Turkije. Het WK 1995 in Tokio duurde voor mij niet langer dan vijf minuten. Ik verloor zeer nipt van de Koreaanse favoriet Dong-Sik Yoon (zie foto hiernaast), dat jaar winnaar van de toernooien van Parijs en München. Yoon brak zeer ongelukkig zijn arm in de tweede ronde, waardoor een herkansing voor mij niet meer mogelijk was. Twee weken na het WK maakte ik mijn laatste partijen in de klasse tot 78 kg op het EK voor landenteams. Twee dagen na dat kampioenschap besloot ik het afvallen vaarwel te zeggen en door te schuiven naar de klasse tot 86 kg. Die klasse kende veel concurrentie: Europees kampioen Maarten Arens, Ben Spijkers, Alex Smeets en Roy Poels. Het NK werd een spannend slagveld waar ik uiteindelijk met de hoofdprijs aan de haal ging. Ik versloeg in de finale Alex Smeets op beslissing. De race naar de Spelen van Atlanta was begonnen.

1996: Europees kampioen & Olympisch brons

De kwalificatie voor de Spelen van 1996 liep uit op een strijd tussen Alex Smeets en mij. Via derde plaatsen op de A-toernooien in Leonding, München en Boedapest en een eerste plaats in Rome, wist ik me te plaatsten voor het EK en de Spelen. Dat het EK in 1996 in eigen land gehouden werd, gaf de Nederlandse judoka's een extra stimulans. In Den Haag won Nederland vijf maal goud,  een ongekend aantal. Ik won al mijn partijen met ippon en volgde Maarten Arens op als Europees kampioen in de klasse tot 86 kg. Het is na mijn olympische titel qua beleving nog steeds mijn mooiste overwinning. Op de Spelen van Atlanta koppelde de loting mij in de eerste ronde aan de regerend wereldkampioen Chung-Ki Jeon uit Korea. Jeon had in de voorafgaande drie jaren slechts éénmaal verloren; dat was tegen mij in 1996  in München. In Atlanta scoorden we beiden een yuko, de scheidsrechters wezen uiteindelijk Jeon aan als winnaar. De Koreaan won vervolgens al zijn partijen met ippon en werd zo Olympisch kampioen. Ik moest na vier ipponzeges in de herkansing genoegen nemen met brons. In november 1996 blesseerde ik tijdens de Kano Cup in Tokio mijn knie: een ingescheurde knie- en kruisband zorgden voor een gedwongen afwezigheid op de wedstrijdmat van vier maanden.

1997: twee keer Europees kampioen

Begin 1997 was ik net op tijd voldoende fit om me te plaatsen voor het EK. In een bruisende hal in het Belgische Oostende prolongeerde ik mijn Europese titel met glans (foto links).   In de zomer van '97 trad ik in dienst bij de Koninklijke Luchtmacht. In het Kroatische Dubrovnik won ik direct mijn eerste militaire wereldtitel. Het WK van 1997 was teleurstellend. Ik verloor de eerste partij van de Cubaan Despaigne, die ik in Atlanta eenvoudig verslagen had. Fysiek was ik niet in topvorm. De voorbereiding was, achteraf gezien, niet goed verlopen. Twee jaar wachten tot het volgende WK. Twee weken later versloeg ik op het EK voor landenteams de nummer 2 en 3 van het WK (Spittka uit Duitsland en Monti uit Italië) met ippon. Met het Nederlands team behaalden we een historische titel: voor het eerst in 36 jaar won Nederland goud op het EK.

1998: weer twee Europese titels

1998 werd het jaar van de titelprolongaties. In het Spaanse Oviedo werd ik voor de derde maal op rij Europees kampioen. Ik ben hiermee samen met Anton Geesink de tweede Nederlandse herenjudoka die dit heeft gepresteerd. Met het Nederlands team prolongeerden we in Oostenrijk de Europese landentitel en op het WK voor militairen haalde ik weer de gouden medaille en werd gekozen tot beste judoka van het toernooi. Door dit succesvolle seizoen werd ik door de Europese judopers verkozen tot Europees judoka van het jaar 1998.

1999: sterk begin, brons op EK, minder einde

Ik begon het jaar 1999 heel sterk. Ik won de Kano Cup in Tokio en het A-toernooi van München. Daarna volgde een dip tijdens de A-toernooien, maar op het EK in Bratislava leek ik op weg naar weer een Europese titel. In de halve finale gaf ik 7 seconden voor het einde van de partij een voorsprong uit handen. De kleinste foutjes zijn fataal in het judo! Na winst op de Fransman Carabetta restte mij de bronzen medaille. Op de Wereldspelen voor militairen won ik mijn derde militaire wereldtitel. In Zagreb won ik in de finale van de Oostenrijker Jahoda. Op het WK in Birmingham wilde het weer niet lukken. Ik won de eerste ronde van de Rus Morozov, maar stuitte daarna opnieuw op de Cubaan Despaigne. Een WK-medaille kon nog steeds niet aan mijn erelijst toegevoegd worden. Mijn uitschakeling betekende ook dat een directe plaatsing voor de Olympische Spelen van Sydney mislukt was. Nu moest ik via de A-toernooien van 2000 mijn kwalificatie veilig stellen.

2000: zilver op EK & Olympisch kampioen!

Mijn kwalificatie voor de Olympische Spelen in Sydney verliep  heel voorspoedig. Na overwinningen op de A-toernooien van Moskou en Rotterdam en bronzen medailles in München en Rome, leidde ik de Europese ranglijst aan de vooravond van het EK 2000 in Polen. Ik was erg gebrand op het terugwinnen van mijn titel. Ik beschouwde mijn derde plek in 1999 als een foutje dat rechtgezet moest worden. Ik begon het toernooi stroef, maar in elke partij groeide mijn vorm. Ik was klaar voor de finale tegen Croitoru. Helaas wist hij mij goed te verrassen en in een split-second ging de titel aan mijn neus voorbij. Zilver op het EK. Niet slecht, maar niet goed genoeg. Het was wel een goede voorbereiding op de spelen in Sydney. Zo goed als op de Olympische Spelen van Sydney was ik nog nooit geweest. Alles viel op zijn plek: kracht, conditie, techniek, maar vooral mentaal was ik volledig in balans. Eén voor één werkte ik mijn tegenstanders weg. Despaigne, Olson, Croitoru, Morgan en Honorato. Eindelijk had ik het hoogste bereikt: ik was de beste van de wereld. Vlak na de Spelen won ik voor de vierde keer het WK voor militairen. In Den Helder won ik al mijn partijen met vol punt. Daarna ontkwam ik niet aan een operatie aan mijn linkerknie. Dokter Heijboer verwijderde een gedeelte van de meniscus uit de knie die ik eind 1996 blesseerde.

2001: wel Europees, geen wereldkampioen

Na een aantal drukke en mooie maanden kon ik weer hard trainen op weg naar de EK en WK van 2001. In Parijs won ik zonder problemen mijn vierde Europese titel; in mijn vijf partijen kreeg ik geen enkele score of straf tegen. Tevens werd ik voor de tweede keer in mijn carrière (na 1998) uitgeroepen tot Europees judoka van het jaar. Het WK 2001 in München liep weer eens uit op een teleurstelling. Na een stroeve start werd ik in de tweede ronde verrast door een volslagen onbekende Algerijn. Weg kans op een wereldtitel. De medailles werden verdeeld tussen de Europeanen die ik drie maanden eerder op het EK had gedeklasseerd, maar ja, dat telt niet. Na het WK draaide ik moeizaam op de Grand Prix Moskou (uitschakeling) en het NK (2e). Eind 2001 ging het WK voor militairen wel erg goed: in Rome won ik mijn vijfde achtereenvolgende militaire wereldtitel.

2002: tussenjaar: goud in Parijs, brons op EK

Mijn trainer Chris de Korte en ik besloten het jaar 2002 als een tussenjaar te benaderen. Weinig wedstrijden, minder bezeten met de sport bezig zijn om in 2003 en 2004 weer fris en gretig aan de start te staan. Ik deed slechts mee aan één A-toernooi, maar dat was wel het sterkste. Het Tournoi de Paris was naast de wereldtitel het enige aansprekende toernooi wat ik in mijn carrière nog niet had gewonnen. In een jaar zonder WK of Spelen is Parijs het sterkste toernooi van het jaar. Met een daverende staande kata- guruma in de finale kon ik Parijs nu ook aan mijn erelijst toevoegen. Op het EK 2002 betaalde ik de prijs voor de meer relaxte benadering van de topsport in dit jaar. Eén moment van verslapping kostte me de winst in de derde ronde. Ik won wel vijf partijen en pakte zo het brons, mijn achtste EK-medaille. Na de EK nam ik een lange vakantieperiode. Eind 2002 won ik overtuigend mijn 7e nationale titel. In de finale brak ik echter, zonder dat ik het doorhad, mijn vinger. Door een ontsteking in het bot bleef ik 5 maanden van de wedstrijdmat.

2003: revalideren, brons op EK, revalideren

Ik begon het jaar met grote twijfels over mijn judotoekomst. Mijn vinger herstelde al maanden slecht en belette me om goed vast te pakken. In maart maakte ik mijn rentree. Boven verwachting won ik brons op de World Cup van Rome, het was een emotionele overwinning voor me. Ik kon van start gaan op het EK in mei. Supervorm kon ik door mijn lange onderbreking nog niet hebben, maar ik won toch het brons, mijn 9e EK-medaille. Twee weken na het EK, sloeg het noodlot weer toe. Tijdens een training op mijn club scheurde ik mijn knieband. Na drie maanden revalideren was ik net op tijd hersteld om mee te doen aan het WK in Osaka. Na slechts drie weken randori startte ik enthousiast aan een mission impossible. Ik eindigde op de 9e plaats. Kwalificeren voor de Olympische Spelen van 2004 zou weer via de A-toernooien moeten gebeuren.

2004: zilver op EK, derde Olympische medaille

Hersteld van mijn vinger- en knieblessure begon ik met frisse moed aan de  Olympische kwalificatiereeks. Via brons op de A-toernooien van Moskou en Parijs en goud in Rotterdam stelde ik mijn deelname veilig. Op het EK van 2004 in Boekarest verliep bijna alles naar wens. Ik plaatste me overtuigend voor de finale, maar daarin verslikte ik me in de Italiaan Lepre. Langs alle randen van het reglement wist hij mij van zich af te houden en het goud voor mijn neus weg te kapen. Jammer, maar mijn vorm voor de Spelen was duidelijk groeiende. Na een goede voorbereidingsperiode was ik klaar voor mijn derde Spelen. Helaas moest ik discutabel, maar nipt buigen voor de wereldkampioen in de tweede ronde. Met vijf overwinningen won ik het brons. Ik had mijn titel verloren, maar stond voor de derde keer op het podium, iets heel bijzonders. 2005: brons op EK en WK Na de Spelen van Athene besloot ik voorlopig door te gaan met topjudo. Een EK in eigen huis lag in het verschiet! De voorbereiding verliep moeizaam. Een verwaarloosd griepje zorgde voor oververmoeidheid en drie weken rust, vlak voor het EK. Op de laatste training voor het kampioenschap kon ik weer explosief handelen. In een bruisend Rotterdams Ahoy ging ik er vol voor. Door een tactische fout gaf ik de winst in mijn partij tegen Alarza uit handen, dom! Mijn andere partijen won ik overtuigend, het was toch leuk om weer een EK-medaille voor eigen publiek te winnen. Mijn zesde WK leverde eindelijk een medaille op. Toch baalde ik ook van brons, want ik vond dat ik meer had verdiend. In de halve finale kreeg ik een bestraffing die ik onterecht vind. 20 sec voor het einde moest ik alle risico's nemen en werd overgenomen. Ik won vervolgens mijn partij om de bronzen medaille, maar het gevoel van een gemiste WK-finale bleef knagen.

2006: door blessure geen EK-medaille

Ik begon het jaar met mijn 13e World Cup-overwinning, een wereldrecord. In Praag won ik de finale van Illiadis. Op de EK in Tampere judode ik niet geweldig, maar knokte ik me wel naar de halve finale. Daarin kreeg ik direct een zwieper van de Rus Pershin. Het leverde hem geen ippon op, maar mij wel een gescheurde knieband. Ik probeerde nog verder te gaan, maar kon niets meer beginnen. Ik verloor de partij en moest me terugtrekken voor de partij om brons. Voor het eerst in 11 jaar geen EK-medaille! Dat is zuur, maar ik kon het goed accepteren. Een blessure ligt buiten mijn macht en EK- medailles had ik al vaak gewonnen. Na het EK nam ik de langste judobreak uit mijn carrière. Mijn knie moest herstellen en mijn geest moest opladen. Als ik nog naar mijn vierde Olympische Spelen wilde, moest ik eerst fris en gretig worden. Ik bleef drie maanden van de judomat. Zonder training judode ik het WK voor militairen, waar ik heel diep moest gaan om de finale te halen. Na vier maanden "sabbatical" stapte ik weer vastbesloten de mat op.

2007: zwaar jaar, wel Olympische nominatie

De start van 2007 was goed. Ik judode sterk bij de Super World Cup van Parijs en won brons. Daarna ging het bergafwaarts. Andere zaken dan judo hielden me bezig. Privé had ik een moeizame periode en dat had zijn weerslag op mijn trainingen en wedstrijden. Voor het eerst in 7 jaar verliet ik een World Cup zonder medaille en dat zelfs twee keer achtereen. Ik was de weg kwijt maar probeerde te blijven trainen. Vlak voor het EK trok ik het niet meer en meldde me af. Voor het eerst in 14 jaar geen EK. Ik beet me vast in de voorbereiding op mijn laatste WK, in Rio de Janeiro. Ik zag het als een Olympisch kwalificatie-toernooi. Het enige dat voor mij nog telde in mijn carrière is pieken op mijn vierde Olympische Spelen in 2008. Op het WK haalde ik de halve finale, mijn nominatie voor de Spelen was binnen. Ik was weer dicht bij een WK-finale. Ik scoorde bijna de golden score in de halve finale (zie foto), maar verloor toch. Ook de partij om brons ging nipt verloren. Geen medaille, maar wel een Olympische nominatie. Geen euforie, maar de missie was wel geslaagd.

2008: Olympisch afscheid in Beijing

Mijn laatste jaar als topjudoka. Ik naderde het einde waar ik de laatste twee jaar van mijn carrière voor had getraind. Ik wilde een afscheid in stijl op het mooiste podium dat er is: de Olympische Spelen. Nog nooit heeft een herenjudoka op vier Olympische Spelen een medaille gewonnen. Nog nooit won iemand van mijn leeftijd een Olympische judomedaille. De uitdaging was groot, de mogelijkheden waren er. De voorbereiding verliep naar wens; in februari stelde ik mijn kwalificatie zeker op de Super World Cup van Parijs. In april werd ik op mijn laatste EK voor de vijfde keer Europees kampioen (foto links) en daarmee de oudste Europees kampioen aller tijden. Ik trainde hard en gericht. Een maand voor de Spelen won ik op de Open Duitse kampioenschappen met louter ippons. Op 13 augustus 2008 moest het gebeuren in Beijing. Ik begon mijn toernooi tegen de grote favoriet, Ilias Iliadis uit Griekenland. Ik kwam op voorsprong met straffen en scoorde aan het einde van de partij een ippon met uchi-mata, een perfecte start. In de tweede ronde trof ik Aschwanden uit Zwitserland. Een maand eerder versloeg ik hem in de halve finale van de Open Duitse kampioenschappen. Nu maakte ik echter een inschattingsfout. Mijn aanval werd overgenomen en ik stond een wazari achter. Ik kwam nog terug, maar kon de achterstand niet meer ongedaan maken. Aschwanden verloor daarna, waardoor ik geen herkansing kreeg. Mijn afscheid eindigde in mineur. Natuurlijk baal ik nog steeds, het is een gemiste kans. Ik was goed genoeg om weer kampioen te worden, maar ik maakte zelf een fout. Terecht wordt dat afgestraft. Mijn judocarrière als topjudoka is ten einde. Het is een lange, enerverende tijd geweest. Ik heb er veel voor gedaan en gelaten en het heeft mij veel gebracht. Het heeft mij als mens gevormd en rijker gemaakt. Het is nu tijd voor andere zaken, maar de ervaringen van mijn judocarrière zullen altijd een rol blijven spelen in mijn leven.